ΟΜΦΑΛΟΚΗΛΗ

Μια από τις συχνότερες κήλες αποτελεί η ομφαλοκήλη. Είναι η κήλη που βγαίνει από τον ομφαλό (στη πραγματικότητα δίπλα από τον ομφαλό) και περιέχει συνήθως επίπλουν αλλά όταν μεγαλώνει σε μέγεθος περιέχει και λεπτό έντερο. Η παχυσαρκία και η εγκυμοσύνη θεωρούνται προδιαθεσικοί παράγοντες. Συχνότερα εμφανίζεται σε γυναίκες. Στην τυπική της μορφή εμφανίζεται μια σφαιρική διόγκωση που προβάλει δια του ομφαλού,  αναπτύσσεται σταδιακά και μπορεί να λάβει μεγάλες διαστάσεις. Επειδή το κηλικό στόμιο είναι καθαρά απονευρωτικό,  ινώδες δηλαδή, δεν μεγαλώνει εύκολα με συνέπεια η ομφαλοκήλη να μεγαλώνει χωρίς να διαστέλλεται ανάλογα και ο αυχένας της κάτι που οδηγεί πιο εύκολα σε επώδυνη κήλη και σε περίσφιξη της κήλης.

Όπως κάθε άλλη κήλη καλό θα είναι  να χειρουργείται όσον το δυνατόν σε μικρότερο μέγεθος. Η κλασσική χειρουργική αντιμετώπιση είναι η πλαστική Mayo κατά την οποία αφού αναταχθεί η κήλη τα τοιχώματα συρράπτονται επαλλήλως ενισχύοντας έτσι την δομή της περιοχής. Ο ομφαλός αποκόπτεται και επανατοποθετείται με το πέρας της πλαστικής. Οι περισσότεροι χειρουργοί ενισχύουν ακόμη περισσότερο την περιοχή με χρήση πλέγματος το οποίο τοποθετείται επάνω από την πλαστική. Είναι ιδανική μέθοδος σε μικρές κήλες διότι έχει πολύ υψηλά ποσοστά επιτυχίας, αφήνει μικρή ουλή περιορισμένη στον ομφαλό,  με λίγο σχετικά πόνο, και λίγες πιθανές επιπλοκές όπως η τοπική φλεγμονή και η ισχαιμία του ομφαλού. Εναλλακτικά υπάρχουν πλέγματα που τοποθετούνται ως εμβαλώματα στο κηλικό στόμιο και έτσι δεν χρειάζεται πλαστική των κοιλιακών τοιχωμάτων.

Η λαπαροσκοπική επέμβαση είναι πάντα επίκαιρη και καλή λύση για τις ομφαλοκήλες. Η είσοδος στην κοιλία για την προσπέλαση γίνεται από τρείς μικρές τρύπες στην αριστερή πλάγια κοιλιακή χώρα, ενώ το πλέγμα καθηλώνεται με βίδες τιτανίου στην εσωτερική επιφάνεια των κοιλιακών τοιχωμάτων. έχει πολύ υψηλά ποσοστά επιτυχίας, η κινητοποίηση του ασθενούς είναι γρηγορότερη, ο πόνος είναι συγκριτικά ο ίδιος με την ανοικτή μέθοδο, ενώ έχει το σημαντικό πλεονέκτημα ότι κατά την επέμβαση μπορεί να διαπιστωθούν και άλλα κηλικά στόμια και να διορθωθούν στον ίδιο χειρουργικό χρόνο. Διότι είναι συχνό το γεγονός η ομφαλοκήλη να συνυπάρχει και με άλλες κήλες της λευκής γραμμής. Έτσι όταν υπάρχει μια κήλη λευκής γραμμής πλησίον της ομφαλοκήλης που είναι πολύ μικρή και έχει διαλάθει κατά την διάρκεια της αποκατάστασης της ομφαλοκήλης, αναπτύσσεται σταδιακά και γίνεται αντιληπτή εκ των υστέρων, καιρό  μετά την επέμβαση και  εκλαμβάνεται λανθασμένα ως υποτροπή. Μειονέκτημα της μεθόδου το υψηλό κόστος  των στηρικτικών βιδών αλλά ιδίως του πλέγματος που είναι διπλής όψης  ώστε να κολλά στο κοιλιακό τοίχωμα στην μια επιφάνεια του ενώ στη άλλη επιφάνεια του με την οποία έρχεται σε επαφή με τα σπλάχνα φέρει αντισυμφυτική επίστρωση  (με τα σημερινά δεδομένα δεν καλύπτονται από τον ΕΟΠΥΥ). Η λαπαροσκοπική μέθοδος προτείνεται στις μετρίου και μεγάλου μεγέθους ομφαλοκήλες.